2.10.12

Το μεροκάματο του τρόμου

Η πρακτική άσκηση αποτελεί αναμφίβολα ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή του σπουδαστή.

Η πρακτική μου άσκηση ήρθε και έδεσε μετά από αλλεπάληλα email, τηλέφωνα και συνεντεύξεις σε επιχειρήσεις ιδιωτικές και λίγες δημόσιες.

Αν και δεν είναι η πρώτη μου φορά που δουλεύω, είναι η πρώτη μου φόρα που νιώθω πως πραγματικά δουλεύω. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως αυτή η ρουτίνα του 8ωρου σου καταστρέφει τουλάχιστον μέχρι να γίνει πράγματι ρουτίνα, την ημέρα σου.

Δεν το λέω από άποψη τεμπελιάς αλλά πραγματικότητας. Είσαι καταδικασμένος να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για τα πρωινά των εργάσιμων ημερών της πρακτικής σου μέχρι το μεσημέρι.

Ξαφνικά χάνεσαι, δν προλαβαίνεις να πας μέχρι το ΤΕΙ για "την πλάκα σου", δεν μπορείς να ξενυχτήσεις πολύ για να ξυπνήσεις νωρίς και άλλα πολλά. Την ίδια στιγμή αν βλέπεις τους γύρω σου να μην κάνουν κάτι σχετικό φυσικά ζηλεύεις την όποια ελευθερία τους. Καταραμένα χρόνια, μεγαλώνουμε.

Πρόσθετα αν κάνει σε κρατάει και με κρατάει να ελπίζω, είναι το συναρπαστικό της δουλειάς, τα πράγματα που μαθαίνεις, η έννοια ότι σύντομα θα ρουτινιαστείς και θα μπορείς να αντεπεξέλθεις, και φυσικά ο μισθός. Βέβαια συνηδητοποιώ πως όταν δουλεύεις δεν βγάζεις μόνο λεφτά. Χαλάς και πολλά. Είναι σχεδόν σίγουρο όταν είσαι εκτός σπιτιού από τις 8 μέχρι τις 4 πως θα ξοδέψεις, η μόνη λύση για μην ξοδέψεις είναι... να μην έχεις φράγκο.

Επίσης ξεχωριστό κομμάτι της πρακτικής είναι η αίσθηση που σου αφήνει σε πολλές των περιπτώσεων να νιώθεις πως δεν κάνεις τίποτα μερικές φορές. Πως είσαι ένας πρακτικάριος που ήρθε για 6 μήνες και θα φύγει....


No comments:

Post a Comment