Τότε που μου μάθαινες να καρφώνω, μου έδινες ξύλα, καρφιά και σφυρί και με πρόσεχες μη χτυπήσω κανά δάχτυλο... Μόνο μια φορά θυμάμαι να χτύπησα και εσύ πρέπει να μην ήσουν μαζί.
Και μετά θυμάμαι τις κατασκευές σου στο ξυλουργείο. Αυτό που δεν ήθελες να αφήσεις ακόμα και όταν είχες κλείσει 10 χρόνια συνταξιούχος. Το λάτρευες. Όσο είχες το ξυλουργείο ήσουν περήφανος.
Θυμάμαι τα ξύλινα σπαθιά που μου έφτιαχνες να παίζω με τα παιδιά της γειτονιάς. Τα 2 ξύλινα σκουτεράκια που μου έφτιαξες.Το ένα το έχω ακόμη στο χωριό...
Θυμάμαι τις φωνές σου όταν έβγαινα με το ποδήλατο. Να προσέχω, να μην πάω γρήγορα, να μην φεύγω μακριά... Και δυστυχώς μερικές φορές δεν σε άκουγα και έτρωγα τα μούτρα μου και ερχόμουν με γδαρμένα γόνατα.
Θυμάμαι όταν πηγαίναμε στη θάλασσα μαζί με την γιαγιά όλοι μαζί. Την κασέτα που έβαζες στο κασετόφωνο και την είχαμε μάθει απέξω και την τραγουδάγαμε κάθε χρόνο. Η γιαγιά να μας τραγουδάει "μπράβο αδερφούλα μου μπράβο αδερφάκι, γύρισε ο τέντζερης κ βρήκε το καπάκι..". Μετά σε θυμάμαι στη παραλία να κάνεις την κλασική βουτιά σου και να κάθεσαι έξω να ψαρεύεις για χταπόδια και φυσικά εμείς πάντα να σου λέμε αστεία όταν δεν έπιανες τίποτα....
Θυμάμαι που φορτώναμε το καφάσι με τα μπουκάλια να πάμε στην "Αύρα" για νερό.
Θυμάμαι που τραγούδαγες Καζαντζίδη το απόγευμα όταν ξύπναγες και καθόσουν (πάντα) στη καρέκλα ανάποδα... Που γκρίνιαζες όταν δεν είχες τον καφέ σου στη γιαγιά αλλά την αγαπούσες πολύ. Και αυτή σου έλεγε πάντα αστεία και σε πείραζε. Για τα ψωμιά που τρως, για το ότι κάθεσαι, για το ότι βλέπεις τις μικρούλες στη τηλεόραση... Αλλά πάντα το έκανε με τόσο γλυκό τρόπο.
Θυμάμαι τις ατέλειωτες παροιμίες σου που πέταγες όταν γινόταν κάτι. Οι περισσότερες ήταν και πρόστυχες και μου τις κόλλησες και εμένα. Με χαρακτηριστικό αυτό που λέει "στου γαϊδουριού μας την ψωλή, 42 αλογόμηγες"...
Μερικές φορές έβριζες, αλλά το έκανες πάντα με σωστό και ωραίο τρόπο. Είχες σωστό λόγο. Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα και χρησιμοποιούσε βρισιές χωρίς να φαίνονται βρισιές.
Θυμάμαι πως νεύριασες όταν οι ξαδέρφες πήραν τον σκύλο τον Λούη, αλλά και πως τον αγάπησες μετά και στεναχωρήθηκες όταν τον χάσαμε και έχασες και εσύ την παρέα σου τα καλοκαιρινά απογεύματα στην αυλή. Αυτό το σκυλί το έβριζες, έλεγες ότι ήταν χαζό αλλά το αγαπούσες πολύ και ας μην ήθελες να το δείχνεις πολύ.
Θυμάμαι τις ατέλειωτες ιστορίες σου από την κατοχή που μας έλεγες. Τότε που βρήκες ένα Γαϊδουρι και σε σταματήσαν οι Γερμανοί και νόμιζες πως θα σε δείρουν, τότε που βγάζατε τα λάστιχα από τα τζιπ... Πολλές ιστορίες. Μερικές φορές απορούσα αν είναι όλες αληθινές με τόσες λεπτομέριες που θυμώσουν.
Θυμάμαι τότε που σου έφερα ένα cd με τραγούδια του καζαντζίδη για να βάζεις στο dvd και είχες καταχαρει.
Θυμάμαι πόσο συγκινήθηκατε με την γιαγιά όταν με τα ξαδέρφια σας κάναμε έκπληξη για να γιορτάσετε την επέτειο για τα 50 χρόνια σας. Και ιδιαίτερα τότε που την φίλησες.
¨Ησουν περήφανος. Είχες καθαρό μυαλό. Δεν ήσουν ρατσιστής ούτε φασίστας. Είχες κάτασπρα μαλλιά που τους έβαζες λάδι και λεμόνι. Έβαζες πάντα ένα καπάκι πανω από τον καφέ σου. Πάντα ειλικρινής. Αγαπούσες τα παιδιά σου τα εγγόνια σου και ιδιαίτερα την γιαγιά που σε πρόσεχε και σε φρόντιζε γιατί σε αγαπούσε και αυτή. Και ακόμα σαγαπάει. Και εμείς σαγαπάμε παππού.
Ελπίζω εκεί ψηλά να βρεις τον Στέλιο να τραγουδήσετε μαζί το αγριολούλουδο που θυμάμαι πως σου άρεσει. Και όταν θα βλέπεις τις μαλακίες που κάνουμε ξέρω που θα έχεις πάντα μια παροιμία να μας πεις....
Ελπίζω να βρεις ούζο 12 και Assos μαλακό εκεί ψηλά. Μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο.
Αντίο περήφανε παππού.
No comments:
Post a Comment