Σημειώσεις μιας 48ωρης απεργίας...

Τα γεγονότα της 28ης και 29ης με βρήκαν στην χειρότερη θέση. Πίσω από εναν υπογιστή να προσπαθώ να μάθω αν τα πράγματα πάνε καλά ενώ παράλληλα προσπαθούσα να διαβάσω.... Ξέρω είμαι απαίσιος.
Τραγική ειρωνεία πως δεν έγραψα σχεδόν τίποτα στο χθεσινό μάθημα...

Είναι από τις μέρες που στεναχωριέμαι αλλά παράλληλα χαίρομαι.
Μπορεί το μεσοπρόθεσμο νομοσχέδιο να πέρασε, μπορεί και το παρακράτος να.... δυνάμωσε, αλλά οι έλληνες συμπολίτες μου είναι συνηδητοποιημένοι. Εντάξει, όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Ένιωσα περήφανος σχεδόν για όλους όσους βρισκόντουσαν στο Σύνταγμα και στην Αθήνα. Εξαιρώ αυτούς που πρέπει.

Πριν 2 βδομάδες που κατέβηκα για 3 μέρες στην Αθήνα, θυμάμαι αυτό το αισιόδοξο συναίσθημα... Ο αέρας που ανέπνεα στη πλατεία ήταν γεμάτος αισιοδοξία, η αλληλεγγύη που υπάρχει, είναι εκπληκτική.

Γιαυτό και τον τελευταίο μήνα που γίνονται οι συγκεντρώσεις, παρότι είμαι μακριά, νιώθω πιο αισιόδοξος.Βλέπω ρε γαμώτο πως κάτι γίνεται. Το ψάχνουμε... το προσπαθούμε..

Για τα επεισόδια θα αναφερθώ άλλη στιγμή...